تحصیل،حقی برای همه نیست

در روز جهانی کودک، نکته قابل توجه و تاملی در جشن هایی که به مناسبت این روز در مدارس، مهدکودک ها و حتی ارگان های دولتی دیده می شد، شعاری بود بر گرفته از بیانیه جهانی حقوق بشر که در آن بر حق تحصیل تمامی اقشار، به دور از تفاوت های رنگی، نژادی، اعتقادی و ... اشاره می کرد.

اما از زمان روی کار آمدن دولت مهرورز، و به ویژه از ابتدای سال تحصیلی 1385، این حق اولیه افراد به صورت گسترده نادیده گرفته شد، و با عنوان دلایل مختلف مانند، عدم صلاحیت عمومی، ستاره دار کردن دانش جویان در کنکور مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری، احکام سنگین کمیته های انضباطی، جلوگیری از ثبت نام اقلیت های دینی و مذهبی و ... این حق اولیه از بسیاری از دانش جویان این کشور گرفته شد و در سال جاری با اجرای گسترده تر طرح هایی مانند بومی سازی، تفکیک جنسیتی و ... بسیاری دیگر از دانش آموزان و دانش جویان این کشور را به طور کامل و یا به طور نسبی از تحصیل باز داشت.

از سال 85 و با شروع کار دولت نهم، بسیاری از دانش جویان مقطع کارشناسی از تحصیل در مقاطع بالاتر به دلیل فعالیت های صنفی، سیاسی و حقوق بشری خود بازماندند و هر سال با عناوین گوناگون از قبیل ستاره دار شدن، عدم احراز صلاحیت عمومی و ... از ثبت نام آن ها در دانشگاه ها جلوگیری شد. اما با جدی تر شدن این طرح و با شدت گرفتن برخورد دولت نهم با هرنوع صدای مخالف به ویژه در دانشگاه ها، با صدور احکام گوناگون انضباطی از سوی مسئولین منتصب دولت، بسیاری دیگر از دانشجویان به صورت موقت از تحصیل بازماندند.

بر اساس بند 26 بیانیه جهانی حقوق بشر، هر شخص با هر عقیده و با هر رنگ، نژادو زبان حق تحصیل دارد. در این بند متذکر می شود که آموزش و پرورش، و دست كم آموزش ابتدايي و پايه، بايد رايگان باشد و آموزش ابتدايي اجباري است. و در ادامه بیان می دارد که دست يابي به آموزش عالي بايد با تساوي كامل براي همه امكان پذير باشد تا هركس بتواند بنا به استعداد خود از آن بهره مند گردد.

اما با اجرای طرح بومی گزینی و تفکیک جنسیتی که به صورت گسترده در کنکور سال 87 اجرا شد، بسیاری از استعدادهای کشور تنها به واسطه دوری از دانشگاه های معتبر کشور نتوانستند در این دانشگاه ها راه یابند و دولت نیز در جواب اعتراض این جمعیت کثیر، با استفاده از قدرت خبر رسانی خبرگزاری ها و نشریات دولتی، اعم از روزنامه، رادیو و تلوزیون سعی در دیگرگون جلوه دادن این مساله کرد و بسیاری از مردم که از این واقعیت به دور هستند و دسترسی به رسانه های آزاد و به خصوص اینترنت ندارد، تنها بر اساس دروغ پراکنی های رسانه ها، این عده از قشر فرهیخته کشور را همانند اراذل و اوباش فرض کرده و حق را دیگر بار به دولت دادند و دولت مردان نیز با سیاه نمایی و تزویر، عامه مردم را فریب داده و به سمت خود کشیده اند.

در بخش دوم بند 26 بیانیه جهانی حقوق بشر، به قسمتی دیگر از حقوق اولیه انسان ها در زمینه آموزش اشاره شده است، در این بند آمده است:

هدف آموزش و پرورش بايد شكوفايي همه جانبهء شخصيت انسان و تقويت رعايت حقوق بشر و آزادي‌هاي اساسي باشد. آموزش و پرورش بايد به گسترش حسن تفاهم، دگرپذيري و دوستي ميان تمام ملت‌ها و تمام گروه‌هاي نژادي يا ديني و نيز به گسترش فعاليت‌هاي ملل متحد در راه حفظ صلح ياري رساند.

اما عناوینی مانند اسلامی کردن دانشگاه ها و جلوگیری از ورود اقلیت های مذهبی و دینی و به ویژه بهاییان به دانشگاه، حق تحصیل آزاد را از بسیاری از هم وطنان ما می گیرد و حضور دین و مذهب را نه تنها در دولت که در فضای آزادی مانند دانشگاه نیز می توانیم مشاهده کنیم.

این نادیده انگاری از حقوق اولیه انسانی و به ویژه حق تحصیل نه تنها به بدنه جامعه بلکه به بدنه قدرت نیز آسیب می رساند، زیرا زمانی دولتی می تواند بر پایه دموکراسی بنا شود، که مردم آن جامعه به حداقلی از درک اجتماعی رسیده باشند و بتوانند تفاوت های علمی میان واقعیات را تمییز دهند. اما در صورتی که جامعه از این حق اولیه محروم شود، قدرت نه تنها از سیستم دموکراسی و آزادی خواهی دور می شود بلکه به سمت استبداد نهان پیش می رود که در آن زمان آگاه سازی جامعه کاری بسیار دشوارتر از امروز خواهد بود.

اما در این بین نقش دانشگاه و دانش جو، از دیگر اقشار جامعه بیشتر حس می شود، دانش جو که به عنوان ذهن آگاه و بیدار جامعه و دیده بان حقوق مدنی در جامعه است و می تواند به صورت علمی به تشریح مسایل بپردازد، باید با درنظر گرفتن تمام جنبه های این واقعه شوم که در حال رخ دادن است با استفاده از روش های مسالمت آمیز مقابله کن