وقایع اخیر زنجان، برد یا باخت

تحصن اخیر دانشجویان دانشگاه زنجان، بازتاب گسترده ای چه در داخل و چه در خارج از کشور داشت و شاید یکی از دلایل آن، فیلم تهیه شده توسط دانشجویان از صحنه ورود به دفتر معاون دانشجویی و فرهنگی دانشگاه بود که خشم جامعه را بیش از پیش برانگیخت. این در حالی است که مشابه این واقعه در دانشگاه های دیگر نیز اتفاق افتاد اما به دلیل مستند نبودن این وقایع و نبود مدرک کافی برای ارائه به جامعه فراموش شده است اما واقعه دانشگاه زنجان همیشه در ذهن ها باقی می ماند و جای هر گونه سرپوش گذاری و یا سعی در فراموشی این واقعه را منتفی می کند. اما این نکته که آیا این تحصن، با پیروزی خاتمه یافته است یا نه، و اصلا آیا نتیجه ای حاصل شده است یا نه، بحثی است که از زمان پایان تحصن ذهن همگان را به خود جلب کرده است و نه تنها افراد خارج از تحصن که حتی خود برگزار کنندگان تحصن نیز به دنبال پاسخ قابل قبولی برای این سوال بوده و هستند و شاید این سوال برای یک تحصن خود جوش کاملا عادی باشد و در دیگر تحصن های خود جوش نیز این سوال بوجود آمده باشد.

بعد از اطلاع چند تن از دانشجویان از فاجعه ای که در دانشگاه و در دفتر معاون دانشجویی در شرف وقوع بود، چند نفر احساس مسئولیت کرده و به دفتر دکتر مددی رفتند و زمانی که با در بسته و قفل شده دفتر مواجه شدند، با در نظر گرفتن شرایط و خطرات ناشی از آن، در دفتر را شکانده و دختری بی گناه را از چنگ هوس یک مدیر نجات دادند. اما تحصن آنقدر غیر قابل پیش بینی شروع شد، که کنترل از کف بانیان آن نیز خارج شد و سیلی که بیش از 2500 تن از دانشجویان در ساعت 9 شب به راه انداخت، روشن بینی دانشجویان و انزجار آن ها از این فاجعه رخ داده را نشان داد و بعد از حضور رئیس دانشگاه در بین دانشجویان و سخنان ضد و نقیض وی و عدم قبول مستقیم واقعه رخ داده در دانشگاه، تحصن شکل کامل تری به خود گرفت و به نوعی بر همه محرز شد، که حرکت، جنبشی جدی و به دور از احساسات است.

اما مسائله اساسی در این تحصن، خود جوش بودن و بی تجربگی دانشجویان دانشگاه زنجان بود. که در برخی از حرکات، بسیار مفید واقع شد و در برخی مواقع باعث ایجاد حرکاتی با نتیجه نا مطلوب گردید. اما تلاش دولت و رسانه های حامی دولت، برای سرپوش گذاشتن بر این واقعه از روز دوم آغاز شد و تغییر رویه بسیج دانشجویی بعد از حمایت های مکرر، نشان دهنده موضع دولت در قبال این حرکت بود. اما برای افرادی که در تحصن حضور داشتند، واضح است که تحمل و مقاومت دانشجویان در این تحصن مثال زدنی است.

اما نتایج بدست آمده از این تحصن نیزقابل ذکر است، و شاید مهمترین آن ها، آشنایی بیش از 6000 دانشجو، به حقوق خود بود. حقوقی که تا آن زمان نه اطلاعی از آن داشتند، نه سعی در یافتن آنها کرده بودند. اما با این واقعه بسیاری متوجه شدند که دانشگاه، تنها محلی برای درس خواندن نیست، بلکه دانشگاه، مهمترین محل برای ساخت جامعه است و یکی از قوی ترین و تاثیر گذارترین نهاد های جامعه به شمار می رود.

اما حسن مددی، به قید وثیقه آزاد شده است. مساله، آزادی و یا عدم آزادی وی نیست، زیرا هر جرمی، مجازاتی دارد و باید رویه قانونی آن طی شود. مساله اساسی و نگرانی دانشجویان، عدم برخورد با این استاد خاطی و سرپوش گذاشتن دوباره، برای حفظ منافع دولت است و ترس از تکرار آزادی امثال سردار زارعی. و این در حالی است که شایعاتی مبنی بر دستگیری دختر قربانی حادثه شنیده می شود، و هیچ فرد آگاهی حاضر به پاسخگویی درباره وضعیت و سرنوشت این دختر دانشجو نیست. اما باید منتظر ماند و مانند همیشه بیدار بود، که آیا این بخش نیز جزئی از روند دادگاه به شمار می رود و یا تلاشی برای سرپوش گذاشتن بر این واقعه است و این مسئله تنها با زمان و پیگیری روشن می شود. اما مسئله مهم، شروع دوباره دانشگاه ها در کمتر از دو ماه دیگر است. زمانی که دانشجویان بعد از یک حرکت مهم، مدت زمانی را به فکر فرو رفته اند، و با خود به جوانب مختلف حرکت خود فکر کرده اند و اکنون با ذهنی روشن تر و بازتر به دانشگاه باز می گردند که این خود نقطه قوتی برای جنبش دانشجویی و ادامه حرکات دانشجویی محسوب می شود. پس این برای هر دو طرف این واقعه، یعنی هم دانشجویان و هم حاکمیت بهتر است که به طور کامل به این پرونده رسیدگی کند و بار دیگر اطمینان جامعه دانشگاهی را برانگیزد در غیر این صورت، هیچ قدرتی نمی تواند جلوی تفکر پویای جامعه دانشجویی بایستد و تاب آورد زیرا این جنبش های دانشجویی نه برای بدست آوردن قدرت و اهداف سیاسی مطرح می شود، بلکه برای احقاق حقوق جامعه و تصحیح کج تابی های دولت و دولت مردان است که در صورت توجه به آنها می توانیم انتظار جامعه ای پویا، آزاد و رو به رشد را داشته باشیم.