عظمتی به بزرگی منتظری

نام نیکو گر بماند زآدمی

به کزو ماند سرای جاودان

خبر آن قدر کوتاه بود که در کوتاه زمانی به همه رسید، تلفن ها و پیامک های پی در پی صبح روز یک شنبه تنها یک سخن داشت، آیت الله العظمی منتظری در گذشت، تاریخ را که بنگریم کمتر کسی را میابیم که به قدرت سر تعظیم فرود نیاورده باشد و از آن بگذرد، تنها به یک دلیل «انسانیت».

آیت الله منتظری، مرجع عالی قدر شیعه و یکی از بزرگ ترین و عالم ترین مراجع دوران در بامداد یک شنبه 29 آذر 1388 در گذشت. وی که زخم های دوران استبداد شاهنشاهی بر تنش التیام نیافته بود، در انقلابی که به خاطر آن سال ها در زندان و زیر بدترین شکنجه ها بود خانه نشین شد. زمانی که در پله های بالاترین مقام مذهبی و سیاسی یک کشور ایستاده بود، نتوانست در مقابل ظلم و کشتار دهه ی شصت سکوت کند و مهر از زبان گشود و اعتراض کرد، اعتراض کرد و خانه نشین شد.

اما باز پس از بیست سال سکوت، به خواست مردم به میدان آمد و بار دیگر فریاد عدالت خواهی سر داد. از بی عدالتی های زمان گقت و از خون هم وطنان که به ناحق ریخته می شود. او در جایگاه ابدیش خوابید، بی هیچ سخنی در بستر مرگ، آرام و خاموش، سکوت ابدی گزید.

تاریخ بهترین قاضیست، بهترین و برترین قاضی که بی هیچ رحمی همه را به محاکمه می خواند، منتظری آرام خوابید چون می داند در هر محکمه ای سر بلند است، تاریخ ستارخان و باقر خان دیگری دید، کاوه ای که پوستینش پرچمی شد برای عدالت خواهی. بی شک منتظری حتی اگر جسمش در میان ما نباشد، یادش همیشه به نیکی بر زبان ها می آید. مردی که قدرت شیفته اش نکرد.

+پوزش به دلیل انتشار دیر هنگام این مطلب، تا امروز برای دسترسی به اینترنت با مشکل مواجه بودم.